“IJshockey is ons leven, de club is familie”

Marlies komt haar hele leven al in Glanerbrook. “Als 16-jarige werkte ik hier, toen was het nog Sportfondsen, bij de zwembaden en achter de kassa. Ik ging vaak in de pauze even kijken bij de ijsbaan, naar het ijshockey van de Smoke Eaters. Zelf kon ik het niet. Ik heb altijd handbal gespeeld, ook hier.” Dochter Jenny vond ijshockey als kind al geweldig. “Vanwege de snelheid, de teamsport”, weet ze nog. “Ik was 8 en wilde heel graag ijshockeyen!” Maar dat ging niet zomaar. “Veel te duur”, legt Marlies uit. Gelukkig schoot clubicoon Harry Loos, die veel voor de jeugd deed, Jenny te hulp. “Hij gaf mij een hele tas vol spullen. De volgende dag stond ik op het ijs”, lacht Jenny, nog altijd dankbaar. Inmiddels hockeyt ze niet meer. Maar de familieclub voelt nog steeds als thuis. Ook voor Marlies. Samen steken ze bijna ieder vrij uurtje in hun geliefde sport. “Zolang het kan, blijven we dit doen.”

Altijd op het ijs

Jarenlang speelde Jenny fanatiek en op hoog niveau ijshockey. Door de week trainde ze meerdere keren en in het weekend waren er wedstrijden door heel Nederland, tot Groningen aan toe. En ook met regelmaat internationale toernooien of wedstrijden. Al die keren ging Marlies mee: “IJshockey doe je als gezin. Het is een manier van leven. We zagen de mensen van de club vaker dan onze eigen familie.” Jenny combineert het hockeyen in het begin met judo op hoog niveau. “Daar was ik waarschijnlijk verder mee gekomen”, denkt ze nu. “Maar ik koos voor de sport waar ik het meest van hield: ijshockey.” De kans om in Zwitserland te gaan spelen laat ze schieten. “Ik wilde eerst mijn school afmaken. Daarna kreeg ik meteen een goede baan en was de keus snel gemaakt: ik bleef in Nederland, bij de Smoke Eaters. Enkele jaren later ben ik meer recreatief gaan hockeyen. Ook heb ik een hele tijd trainingen aan de kleintjes gegeven: iedere avond na het werk was ik tot elf uur op de ijsbaan te vinden. Want ik deed het heel graag.”  

Terug als manager

Helaas krijgt Jenny de ziekte van Lyme, waardoor ze drie jaar lang geen hockey kan spelen of training kan geven. Ze is heel blij nu weer ‘terug’ te zijn bij de club. “Vanuit huis ben ik gaan kijken: wat kan ik nog wel doen? Zo ben ik opnieuw in het wereldje gerold, maar dan als manager. Ik ben nu teammanager van het nationaal team onder 18, doe de ledenwerving van vrouwen in heel Nederland en events bij alle Nederlandse ijsbanen. Mam, Marlies, maakt als vrijwilliger bij de Nederlandse IJshockeybond voor de hele Nederlandse jeugdafdeling de competitieplanning. Daarnaast ben ik manager van het damesteam van Geleen en organiseren we samen het Hockey Camp Europe dat komend weekend (21 juli) weer in Glanerbrook van start gaat.”

Meiden naar de top brengen

“We doen eigenlijk alles met z’n tweeën”, vertelt Marlies enthousiast. “Veel van huis uit. Maar we zijn ook iedere week enkele uurtjes in Glanerbrook. En om de week een avond in Tilburg op de ijsbaan, waar het nationaal trainingscentrum is. Plus nog eens iedere zaterdag en zondag ergens in Nederland op een ijsbaan. Ik ben een beetje de mama van de jonge meiden, degene die ze troost en het eten maakt. Jenny doet ook een stukje coaching.” Jenny: “Ik heb net een hele week training in Finland gehad over dingen als: hoe kunnen we onze sporters beter naar de top begeleiden? Wat kunnen we van andere landen leren? Vrouwen moet je positiever coachen dan mannen, is wetenschappelijk aangetoond. Ook al ben ik niet de coach, ik ben er altijd mee bezig om die jonge meiden meer zelfvertrouwen te geven. Van jongs af aan al. Daarom ga ik tijdens een wedstrijd meestal in de buurt van onze verdedigers of goalie staan. Om wie dat nodig heeft even peptalk te geven of gerust te stellen. Die meiden mogen mij zelfs midden in de nacht bellen, dan help ik ze. Wij hebben hier in Glanerbrook een hele goede jeugdopleiding. Samen met de coaches pakken we jonge meiden onder onze vleugels. Ons doel is de Nederlandse vrouwen naar de spelen brengen. Dat zit erin, want wij doen mee in de top 16 van de wereld en er mogen twaalf landen meedoen.”

Hockey Camp Europe

Het Hockey Camp Europe organiseren ze samen met Canadees en oud-professional Andy Tenbult voor de 10e keer. “Het is een internationaal hockeykamp voor jongeren van 8 tot en met 20 jaar. Het beste van alle kampen die wij in de wereld gezien hebben, brengen we in dit kamp samen. Er komen buitenlandse trainers en assistent-trainers die zelf op het hoogste niveau spelen om de kinderen te trainen. De 90 deelnemers komen vanuit heel Europa naar Glanerbrook. Twee weken lang zijn ze hier van ’s morgens tot ’s avonds aan het sporten: niet alleen op het ijs maar ook daarbuiten. We regelen een speurtocht door de stad. Er is mental coaching, voedingsadvies en 4 keer per dag eten.” Daar zorgt Marlies met haar keukenploeg voor. Jenny heeft afspraken gemaakt met tal van ondernemers in de omgeving. “Die helpen ons met groente en fruit, ijsjes voor de kinderen of het bereiden en verwarmen van de maaltijden. Daarvoor doen wij altijd iets terug. De bedrijfsnaam op de sportshirts zetten bijvoorbeeld. Het kamp is iedere keer weer een groot succes. Een onvergetelijke ervaring voor de kinderen, maar ook voor ons.”

Familiegevoel

“We doen dit voor de jeugd”, vertelt Marlies. “Als je ijshockeyt kun je niet op straat hangen.” Vorig jaar is ze geridderd voor het vrijwilligerswerk dat ze bij de Smoke Eaters en voor ijshockey Nederland doet. “Als ik maar één iemand van de straat, van de rotzooi, afhaal en aan het sporten krijg, is dat al een succes”, vindt Marlies. In de afgelopen jaren wist ze zo veel jongens te ‘redden’. Die vergeten dat niet, merkt ze. Het familiegevoel, dat is er heel sterk. “We hebben hier samen zoveel meegemaakt”, vult Jenny aan. “Kijk maar naar alle vaantjes en vlaggen langs de ijsbaan. Dat is een stukje clubhistorie dat meegaat naar de nieuwe baan. Anders gaan wij niet.”   

Alles in één gebouw

Iedereen bij Glanerbrook kent Marlies en Jenny. Maar intussen kennen zij ook heel veel mensen in de (internationale) ijshockeywereld. “Bij de Smoke Eaters vinden ieder jaar jeugdtoernooien en een internationaal toernooi plaats. Soms komen wij diezelfde kinderen jaren later op een WK weer tegen”, vertelt Jenny. “Dan horen we vaak: wat was het toen leuk bij jullie, in Glanerbrook. Maar ook dat ze dromen van wat wij hier hebben. Al die sporten bij elkaar in één gebouw. Dat je kunt gaan zwemmen als je klaar bent met ijshockey. Dat is voor ons heel normaal, maar zie je nergens.” “Vooral Amerikanen, Canadezen en Finnen vinden dat geweldig”, weet Marlies. “We sturen ze soms filmpjes van hoe het hier gaat worden. Vanuit alle landen krijgen we dan reacties: wauw! Ja, we krijgen straks een geweldig complex. Er zal nog veel meer sfeer op de ijsbaan zijn, met tribunes rondom. Het afgelopen WK voor meiden onder 18 was in Heerenveen. Over 2 jaar zouden we het heel graag hier in Geleen hebben. Daar proberen we iedereen warm voor te krijgen. Met twee scoreborden, aparte poortjes voor aanvallers en verdedigers en genoeg grote kleedlokalen hopen we straks aan alle eisen voor dit soort internationale wedstrijden te voldoen. Zodat je hier nog meer sportplezier krijgt. We kunnen niet wachten tot de nieuwbouw klaar is.”